Met de gisteren overleden Prince heb ik ondanks de roem die hem - niet in het minst van de serieuze kritiek - alom ten deel viel nooit iets gehad. In de commentaren lees ik opnieuw welk een popgrootheid met hem is heengegaan. In de jaren tachtig liet hij album na album en hitsingle na hitsingle verschijnen, zo wordt vermeld.
Vreemd genoeg heeft daarvan heeft alleen Purple Rain werkelijk tot mijn bewustzijn willen doordringen. Altijd heb ik gedacht ik dat het nummer niet illustratief kon zijn voor het echte werk van de man dat ik blijkbaar niet begreep. Zoals zelfs je oma Yesterday kende, maar daarmee nog niet de Beatles.
Hoe dan ook, prachtig is het wel:
O ja, er was toch iets wat ik gemeen had met Prince. Zijn geboortejaar. 1958. Hetzelfde als dat van Michael Jackson en Madonna (lees eventueel ook hier). Met een heel klein beetje heel erg veel goede wil kun je dus zeggen dat ik nu achterblijf met Madonna alleen. 't Kon minder, zeggen ze dan op z'n Gronings.
Naschrift zaterdag:
Een dag later bij het kijken naar de concertfilm Sign 'O' The Times op NPO1 ga ik dan toch wel even voor de bijl. Wat een performer en een artiest, deze reïncarnatie in het kwadraat van Little Richard, James Brown en Michael Jackson (die eerste leeft trouwens nog, 83 moet ie inmiddels zijn ... wonderlijk).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
(alleen mogelijk met ingelogd Google account, reacties worden meteen geplaatst)