Purple Rain

Met de gisteren overleden Prince heb ik ondanks de roem die hem - niet in het minst van de serieuze kritiek - alom ten deel viel nooit iets gehad. In de commentaren lees ik opnieuw welk een popgrootheid met hem is heengegaan. In de jaren tachtig liet hij album na album en hitsingle na hitsingle verschijnen, zo wordt vermeld. 

Vreemd genoeg heeft daarvan heeft alleen Purple Rain werkelijk tot mijn bewustzijn willen doordringen. Altijd heb ik gedacht ik dat het nummer niet illustratief kon zijn voor het echte werk van de man dat ik blijkbaar niet begreep. Zoals zelfs je oma Yesterday kende, maar daarmee nog niet de Beatles.

Hoe dan ook, prachtig is het wel:

O ja, er was toch iets wat ik gemeen had met Prince. Zijn geboortejaar. 1958. Hetzelfde als dat van Michael Jackson en Madonna (lees eventueel ook hier). Met een heel klein beetje heel erg veel goede wil kun je dus zeggen dat ik nu achterblijf met Madonna alleen. 't Kon minder, zeggen ze dan op z'n Gronings.

Naschrift zaterdag:

Een dag later bij het kijken naar de concertfilm Sign 'O' The Times op NPO1 ga ik dan toch wel even voor de bijl. Wat een performer en een artiest, deze reïncarnatie in het kwadraat van Little Richard, James Brown en Michael Jackson (die eerste leeft trouwens nog, 83 moet ie inmiddels zijn ... wonderlijk).

Johan Cruijff leeft

Op mijn vorige blog publiceerde ik twee jaar geleden het nostalgische voetbalverhaal Een Fries in Rotterdam over hoe ik als kind van rond de tien jaar de opmars van Ajax en Feijenoord naar de Europese top in de tweede helft van de jaren zestig beleefde. Voor Johan Cruijff was uiteraard een belangrijke plaats ingeruimd. Als klein jongetje koos ik hem in die jaren als mijn grote voetbalidool. Daarin stond ik uiteraard niet alleen en je kunt ook slecht beweren dat het niet voor de hand lag. En toch zeg ik het met enige trots. Want Cruijffs status was in die jaren zeker niet onomstreden. Maar de geschiedenis bewees dat ik heel jong de juiste keuze maakte.

Vandaag is het zondag en dit is het tweede weekend na het overlijden van Johan Cruijff. De schok die zijn dood teweeg heeft gebracht is nog altijd voelbaar. Eerder deze week sloeg ik het verhaal nog eens op en zag tot mijn schrik dat zijn naam twee keer met een y in plaats van een ij geschreven stond. Erg slordig natuurlijk. Gisteravond ging ik het dan eindelijk verbeteren. Ik zocht met Ctrl-F naar Cruijff's naam en wat was het aantal keren dat die in het stuk voorkwam? Inderdaad: 14 ...

Tel maar na. Nee, ik heb er niet een toegevoegd of weggehaald.

Johan Cruijff is niet dood. Johan Cruijff leeft.