Op mijn vorige blog publiceerde ik twee jaar geleden het nostalgische voetbalverhaal Een Fries in Rotterdam over hoe ik als kind van rond de tien jaar de opmars van Ajax en Feijenoord naar de Europese top in de tweede helft van de jaren zestig beleefde. Voor Johan Cruijff was uiteraard een belangrijke plaats ingeruimd. Als klein jongetje koos ik hem in die jaren als mijn grote voetbalidool. Daarin stond ik uiteraard niet alleen en je kunt ook slecht beweren dat het niet voor de hand lag. En toch zeg ik het met enige trots. Want Cruijffs status was in die jaren zeker niet onomstreden. Maar de geschiedenis bewees dat ik heel jong de juiste keuze maakte.
Vandaag is het zondag en dit is het tweede weekend na het overlijden van Johan Cruijff. De schok die zijn dood teweeg heeft gebracht is nog altijd voelbaar. Eerder deze week sloeg ik het verhaal nog eens op en zag tot mijn schrik dat zijn naam twee keer met een y in plaats van een ij geschreven stond. Erg slordig natuurlijk. Gisteravond ging ik het dan eindelijk verbeteren. Ik zocht met Ctrl-F naar Cruijff's naam en wat was het aantal keren dat die in het stuk voorkwam? Inderdaad: 14 ...
Tel maar na. Nee, ik heb er niet een toegevoegd of weggehaald.
Johan Cruijff is niet dood. Johan Cruijff leeft.